Co wiemy o lukrecji?

Historia słodkiego kłącza lukrecji sięga kilka tysięcy lat wstecz. Pisano o niej w tradycyjnych chińskich zielnikach, egipskich papirusach, a jej wysuszone korzenie odkryto nawet w grobie Tutenchamona – egipskiego władcy. Jej właściwości lecznicze doceniali starożytni Grecy i Rzymianie, stosując korzeń lukrecji w przypadku przeziębienia, kataru siennego i męczącego kaszlu. W średniowieczu z gotowanego korzenia lukrecji otrzymywano ciemną i gęstą masę, którą formowano w lecznicze pałeczki, traktowano ją również, jako roślinę posiadającą właściwości magiczne. Francuscy i tureccy żołnierze nosili ze sobą lukrecję podczas pierwszej wojny światowej, dodawała, bowiem im energii, a dodatkowo odkażała jamę ustną. Początkowo była rośliną dziką, porastała Azję i południową Europę. Z czasem zaczęto ją uprawiać w Hiszpanii, Włoszech, czy Wielkiej Brytanii. Uwielbiana jest przez Szwedów, Brytyjczyków i Holendrów, którzy rocznie zjadają ponad dwa kilogramy lukrecji pod różną postacią.

Co wiemy o lukrecji ? – Wstęp

Lukrecja (Glycyrrhiza gabra), należy do rodziny motylkowatych. Nazwa Glycyrrhiza wywodzi się od greckiego słowa „glycos”, które oznacza słodki i „rhiza”, czyli korzeń. Ma małe ozdobne liście i drobne kwiaty w kolorze liliowym. Surowcem jest silnie rozgałęziony, brązowawy korzeń, który pozyskuje się wiosną lub jesienią z kilkuletnich już roślin. W smaku jest słodki, lekko szczypiący w język. W korzeniu lukrecji znajdują się m.in. flawonoidy, fitosterole, kwasy organiczne, aminokwasy i sole mineralne. Głównym składnikiem jest glicyryzyna, substancja, która nadaje lukrecji jej charakterystyczny słodki smak.  

Co wiemy o lukrecji ? – Lukrecja w kuchni

Do XVIII wieku lukrecja znana była głównie, jako środek leczniczy. W 1760 roku angielski aptekarz, George Dunhill, dodał do rozcieńczonego ekstraktu korzenia lukrecji cukier i w ten sposób powstały ciemne cukierki lukrecjowe, które cieszą się ogromna popularnością głównie w krajach skandynawskich. Żelki, cukierki oraz batoniki z lukrecją znaleźć można w każdym szwedzkim sklepie. Łączy się ją bardzo często z solą morską, dodaje do czekolady i kawy. Na półkach szwedzkich sklepików można znaleźć sól lukrecjową i cukier lukrecjowy. Bardzo często lukrecja stosowana jest jak substancja słodząca w napojach i syropach. Amerykańscy producenci papierosów dodają ją do tytoniu i cygar, aby wzbogacić ich smak. W Azji jest składnikiem przypraw i herbat. W kuchni chińskiej słodki smak lukrecji łączy się ze smakiem pikantnym. Często jest wykorzystywana do aromatyzowania rosołu oraz potraw gotowanych w sosie sojowym. W Syrii, słodkie kłącze dodaje się do napojów chłodzących. W niektórych krajach aromatyzuje się nią piwo i ciasta. Włosi mają swój napój z lukrecji – jest nim likier sambuca, podawany z ziarnami kawy lub pokruszonym biszkoptem i herbatą. Suszony korzeń lukrecji może być przechowywany przez dłuższy czas, można go pokroić lub zmielić przed użyciem. Pamiętajmy jednak by przechowywać go w szczelnych pojemnikach. 

Co wiemy o lukrecji ? – Lukrecja w kosmetyce

Lukrecja dzięki dużej zawartości glicyryzyny oraz grupy flawonoidów, posiada właściwości zatrzymujące wodę , a co za tym idzie ma działanie nawilżające i kojące skórę. Jest ona, więc doskonałym dodatkiem do kosmetyków przeznaczonych dla skóry suchej i odwodnionej. Bardzo dobrze sprawi się również przy cerze naczynkowej, gdyż zmniejsza zaczerwienienie skóry. Preparaty zawierające wyciąg z lukrecji zaleca się także stosować w celu pielęgnacji cery tłustej i trądzikowej. Znajdziemy ją także w kremach stosowanych na przebarwienia. Ekstrakty z lukrecji możemy również spotkać w składzie balsamów. Zalecana jest również po opalaniu, ukoi i zmniejszy podrażnienie skóry.